Εδώ στην Αθήνα δεν έχουμε πολλές φορές την ευκαιρία να βλέπουμε χιόνι. Και πριν λίγες ημέρες ο χειμώνας φάνηκε γενναιόδωρος. Ξεχάσαμε για λίγο τον κορωνοϊό, την καραντίνα και τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν από φωτογραφίες και χαμόγελα.

Σε μερικούς από εμάς, μας θύμισε τα παιδικά μας χρόνια που όταν χιόνιζε φτιάχναμε χιονάνθρωπο και παίζαμε με τις ώρες μέχρι να μην νιώθουμε τα χέρια μας. Κάποιοι άλλοι το είδαν ως ευκαιρία να βγουν λίγο έξω και να απολαύσουν το παιχνίδι. Κάποια παιδιά ίσως να είδαν χιόνι για πρώτη φορά και κάποιοι άλλοι το είδαν ως βάρος.

Βέβαια το χιόνι έφερε μαζί του και αναστάτωση και ταλαιπωρία (ιδιαίτερα σε κάποιες περιοχές), αλλά σήμερα δεν επιλέγω να σταθώ σε αυτήν την πλευρά.

Θα ήθελα σήμερα να σταθώ και να περιγράψω με λίγα λόγια τη δική μου εμπειρία από τη βόλτα μου στο χιόνι.

Για μένα ήταν μια ευκαιρία να βγω έξω για μια βόλτα στις 7:00 το πρωί όταν κανείς δεν ήταν στο δρόμο και να απολαύσω την ησυχία, την ηρεμία και την ακινησία της φύσης. Ήταν μια ευκαιρία να περπατήσω πιο αργά (λόγω του χιονιού) να σταματάω, να παρατηρώ και να απολαμβάνω τα σχέδια του χιονιού στα δέντρα, τις νιφάδες του χιονιού που έπεφταν μέσα στην απόλυτη ησυχία πάνω στο πρόσωπό μου, τον καθαρό αέρα και την έντονη μυρωδιά του. Έχετε παρατηρήσει ότι η μυρωδιά στον αέρα είναι διαφορετική;

Όλες οι αισθήσεις παρούσες μέσα σε αυτό το άσπρο πάπλωμα που εμπνέει ηρεμία και μας κάνει να εκτιμάμε την παρούσα στιγμή.

Η βόλτα μου το βράδυ γύρω στις 8:00μμ ήταν διαφορετική. Η ησυχία εκκωφαντική και το άσπρο να δείχνει περισσότερο έντονο από το πρωί. Αυτό το άσπρο που έχει τη δύναμη να σβήνει όλα τα προβλήματα για λίγο και αυτός ο «τραγανός» ήχος από τις μπότες όταν πατάει το φρέσκο χιόνι. Τα φώτα από τα σπίτια και το δρόμο έδιναν στο τοπίο μια παραμυθένια διάσταση.

Το χιόνι κρύβει τη δική του δύναμη και ομορφιά. Όλα μεταμορφώνονται. Τα ίδια δένδρα, οι ίδιοι θάμνοι, τα ίδια μονοπάτια φαίνονται διαφορετικά. Και παρόλη τη μεταμόρφωση όλου του τοπίου, κάτω από το χιόνι τα δένδρα, οι θάμνοι, τα μονοπάτια παραμένουν αμετάβλητα.

Σε αυτή τη βόλτα θυμήθηκα και έναν από τους πιο αγαπημένους μου διαλογισμούς. Το διαλογισμό του βουνού. Καθώς οι εποχές αλλάζουν, η πραγματική ταυτότητα του βουνού παραμένει ίδια. Το βουνό παραμένει ακλόνητο, γειωμένο ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες. Μπορούμε και εμείς να μένουμε σταθεροί παρόλα τα σκαμπανεβάσματα και τις δυσκολίες της ζωής.

Πάντα εκπλήσσομαι από τη μαγεία του χιονιού. Μένοντας παρούσα μέσα σε αυτό το τοπίο ένιωσα ότι ο εξωτερικός και εσωτερικός μου κόσμος ερχόταν σε ισορροπία και παρατηρώντας την απέραντη ομορφιά γινόμουν ένα με τη φύση.