Ξέρετε πόσο μου αρέσουν οι ιστορίες. Πιστεύω ότι μέσα από τις ιστορίες συνδεόμαστε με έναν διαφορετικό τρόπο. Σήμερα θα σας πω μια ιστορία για την αλλαγή.

Ο δάσκαλος καθόταν στο μεγάλο δωμάτιο του ναού.
Στο κέντρο του δωματίου υπήρχε ένα όμορφο αρχαίο βάζο που βρισκόταν εκεί για εκατοντάδες χρόνια.
Ένας δόκιμος μοναχός μπήκε στο δωμάτιο για να επισκεφθεί το δάσκαλο και σε μια στιγμή απροσεξίας έριξε το βάζο και αυτό έσπασε σε χίλια κομμάτια. Ο νεαρός ζήτησε συγγνώμη και προσπάθησε να μαζέψει τα θραύσματα.

Περίμενε ότι ο δάσκαλος θα ήταν θυμωμένος αλλά αυτός δεν φαινόταν αναστατωμένος. Μόλις ο νεαρός ηρέμησε λίγο, ρώτησε το δάσκαλο

– «Δεν θύμωσες;»

– «Όχι» απάντησε ο δάσκαλος.

– «Μα γιατί δεν θύμωσες; Αυτό ήταν ένα αρχαίο βάζο, πολύτιμο και εγώ το κατέστρεψα με την απροσεξία μου» ρώτησε ο νεαρός μοναχός.

– «Για μένα το βάζο ήταν ήδη σπασμένο», απάντησε ο δάσκαλος.

Όταν γνωρίζουμε ότι όλα (ακόμη και εμείς) κάποια στιγμή τελειώνουν, μπορούμε να ζήσουμε πιο ανάλαφρα, με λιγότερο στρες για την αλλαγή και την απώλεια. Και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε και να εκτιμούμε τα πράγματα όσο υπάρχουν.