Σε μια εποχή που κυριαρχείται από εξωτερικές εντάσεις και εσωτερική αποσύνδεση, η Γιορτή της Μητέρας μπορεί να αποτελέσει όχι απλώς μια ημέρα τιμής, αλλά μια ευκαιρία για βαθύ αναστοχασμό.
Πέρα από το βιολογικό της περιεχόμενο, η μητρική ενέργεια αντιπροσωπεύει μια ποιότητα ζωής που σήμερα απειλείται: την ήρεμη δύναμη της φροντίδας, τη σοφία της αναμονής, την ικανότητα να κρατάμε χώρο χωρίς έλεγχο.
Δεν είναι απλώς μια γιορτή. Είναι μια υπενθύμιση.
Ότι όλοι ερχόμαστε στη ζωή μέσα από ένα σκοτεινό, ζεστό, υπομονετικό μέρος—μια μήτρα, μια αγκαλιά, μια γη που ξέρει να περιμένει.
Η μητέρα δεν είναι μόνο πρόσωπο· είναι ποιότητα.
Είναι τρόπος ύπαρξης.
Θηλυκός.
Κυκλικός.
Γεμάτος σοφία που δεν φωνάζει, αλλά ακούει.
Στην εποχή που ζούμε —μια εποχή πολέμων, επιτάχυνσης, βίας και εξάντλησης— αυτό το θηλυκό κομμάτι καταπατείται.
Όχι μόνο στα σώματα και τις κοινωνίες, αλλά και μέσα μας: κάθε φορά που αγνοούμε την ανάγκη για ξεκούραση, κάθε φορά που δεν ακούμε τα συναισθήματά μας, κάθε φορά που δεν φροντίζουμε και δεν φροντιζόμαστε.
Τιμώντας τη Γιορτή της Μητέρας, δεν τιμάμε απλώς τις γυναίκες που μας γέννησαν. Τιμάμε και την πιο βαθιά δυνατότητα μας: να μεταμορφώνουμε τον θυμό σε φροντίδα, την οργή σε παρουσία, τον φόβο σε αγκαλιά.
Iσως ο αληθινός φόρος τιμής στη Μητέρα, σήμερα, είναι να ξαναμάθουμε να μη “βιάζουμε” τη ζωή.
Να ξαναγεννηθούμε —όχι βιολογικά, αλλά υπαρξιακά.
Αυτή τη Γιορτή της Μητέρας, ας κάνουμε κάτι πιο ουσιαστικό από το να προσφέρουμε μόνον λουλούδια.
Aς προσφέρουμε χώρο!
Ας επιστρέψουμε στο σώμα μας. Στην αναπνοή μας. Στη γη που πατάμε.
Ας σταματήσουμε για λίγο τον πόλεμο μέσα μας.
Γιατί η μητρότητα δεν είναι μόνον ρόλος. Είναι στάση.
Είναι επιλογή παρουσίας.
Και ίσως, στη σκληρή μας εποχή, να είναι η πιο ριζοσπαστική πράξη ειρήνης
