Αυτό το 3ήμερο ήμουν από τους τυχερούς που έφυγαν λίγο από τη βοή της πόλης και την τεχνολογία και βρέθηκα στη φύση. Βρέθηκα στο αγαπημένο μου βουνό. Το βουνό των Κενταύρων: το Πήλιο.
Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν όταν βρίσκομαι εκεί είναι οι μεγάλοι περίπατοι στη φύση. Για μένα η φύση (και κυρίως το βουνό) έχει τη δύναμη της σύνδεσης με την παρούσα στιγμή.
Έχετε προσέξει ότι υπάρχουν μερικά μέρη στο βουνό που μας προκαλούν δέος; καθώς καθόμαστε να απολαύσουμε το τοπίο, αμέσως μας προκαλούν μια ηρεμία με τη μεγαλοπρέπειά τους, τους ήχους τους, τα διαφορετικά χρώματα και το ρυθμό τους.
Έρευνες δείχνουν ότι εκτός του ότι η σύνδεση με τη φύση μας κάνει και αισθανόμαστε καλά, μας δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση, βελτιώνει τη ζωτικότητά μας, την ενέργειά μας και μειώνει το άγχος.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι που η φύση μπορεί να ενδυναμώσει την πρακτική mindfulness. Για παράδειγμα μπορεί να κάνουμε την πρακτική μας με τους ήχους, ή με το να παρατηρούμε κάποιες ιδιότητες της φύσης (πχ ένα δένδρο, το νερό κλπ) ή ακόμη απλά να καθόμαστε παρατηρώντας όλα τα ερεθίσματα που αναδύονται την κάθε στιγμή.
Σε έναν από αυτούς τους περιπάτους, θυμήθηκα ένα κείμενο του John O’Donohue που το θεωρώ κατάλληλο για τη φύση και το βουνό και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Μπορείτε να διαβάσετε το απόσπασμα σε μετάφραση ή στο πρωτότυπο παρακάτω.
To Toπίο
«Λατρεύω τα βουνά. Πιστεύω ότι τα βουνά είναι πολύ στοχαστικά. Είναι εκεί και η παρουσία τα διακατέχει ολοκληρωτικά και είναι ακίνητα σε αυτή, και μαζί με αυτή και εντός αυτής.
Ένας από τους υπέροχους τρόπους να προσευχηθείς είναι να βάλεις το σώμα σου μέσα στο τοπίο και να μείνεις ακίνητος μέσα σε αυτό.
Το σώμα σου είναι φτιαγμένο από πηλό, συνεπώς το σώμα σου είναι στην πραγματικότητα μια μικρογραφία του τοπίου που σηκώθηκε κάτω από τη γη και περπατά τώρα στο φυσικό τοπίο. Αν βγεις έξω πολλές ώρες σε ένα μέρος που είναι άγριο, ο νους σου αρχίζει να επιβραδύνει, να επιβραδύνει να επιβραδύνει. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο πηλός του σώματός σου επανακτά τη δική του αίσθηση της αδελφότητας με τον υπέροχο πηλό του τοπίου.
Το νερό σε ένα τοπίο είναι ένα συναρπαστικό πράγμα. Συχνά πιστεύω ότι το νερό είναι τα δάκρυα της χαράς και της λύπης της γης. Κάθε είδος νερού σε ένα τοπίο έχει διαφορετικό είδος τονικότητας και διαφορετικό είδος παρουσίας. Σκέψου την ακινησία ενός πηγαδιού, την ενέργεια ενός ρυακιού, την ολότητα του ωκεανού ή τη μοναδικότητα και ανάμνηση ενός ποταμού.
Επίσης πιστεύω ότι τα δένδρα είναι απίθανες παρουσίες. Υπάρχει απίστευτη συμμετρία σε ένα δένδρο. Μεταξύ της εσωτερικής και της εξωτερικής ζωής του, μεταξύ της ριζωμένης μνήμης και της εξωτερικής ενεργητικής παρουσίας. Το δένδρο μεγαλώνει προς τα πάνω και προς τα κάτω ταυτόχρονα και δημιουργεί αρκετά κλαδιά για να ενσαρκώσει την άγρια θεότητά του. Δεν περιορίζει τον εαυτό του- στρέφεται προς τον ουρανό και στρέφεται προς την πηγή, σε ένα απρόσκοπτο είδος κίνησης. Πιστεύω ότι το τοπίο είναι ένας απίστευτος, μυστικιστικός δάσκαλος, και όταν αρχίζει να συντονίζεσαι με την ιερή παρουσία του, κάτι αλλάζει μέσα σου…
Το τοπίο πάντα εσωκλείει την παρουσία. Είναι υψηλό έργο φαντασίας γιατί δεν υπάρχει επανάληψη του τοπίου. Κάθε πέτρα, κάθε δένδρο, κάθε πεδιάδα είναι ένα διαφορετικό μέρος. Όταν το μάτι σου αρχίζει να γίνεται παρατηρητικό σε αυτό το πανόραμα της διαφοροποίησης τότε συνειδητοποιείς τι προνόμιο είναι να είσαι πραγματικά εδώ».
John Donohue, “Walking in Wonder” in conversation with John Quinn.
Landscape
“I love mountains. I feel that mountains are huge contemplatives. They are there and they are in the presence up to their necks and they are still in it and with it and within it. One of the lovely ways to pray is to take your body out into the landscape and to be still in it.
Your body is made out of clay, so your body is actually a miniature landscape that has got up from under the earth and is now walking on the normal landscape. If you go out for several hours into a place that is wild, your mind begins to slow down, down, down. What is happening is that the clay of your body is retrieving its own sense of sisterhood with the great clay of the landscape.
Water in a landscape is a fascinating thing as well. I often think that water is the tears of the earth’s joy and sadness. Every kind of water in a landscape has a different kind of tonality and a different kind of presence to it. You think of the stillness of a well, of the energy of a stream, of the totality of the ocean or the singularity and memory of a river. I also think that trees are incredible presences. There is incredible symmetry in a tree, between its inner life and its outer life, between its rooted memory and its external active presence. A tree grows up and grows down at once and produces enough branches to incarnate its wild divinity. It doesn’t limit itself—it reaches for the sky and it reaches for the source, all in one seamless kind of movement. So I think landscape is an incredible, mystical teacher, and when you begin to tune into its sacred presence, something shifts inside you…
It is always enfolded in the presence. It is a high work of imagination, because there is no repetition in a landscape. Every stone, every tree, every field is a different place. When your eye begins to become attentive to this panorama of differentiation, then you realize what a privilege it is to actually be here”.
John Donohue, “Walking in Wonder” in conversation with John Quinn.
