Όλοι έχουμε τις νευρώσεις μας… και θα σας πω τι εννοώ και πώς αυτό σχετίζεται με την πρακτική mindfulness.
Μερικές φορές στην πρακτική mindfulness, όταν παρατηρούμε ότι το μυαλό μας να απομακρύνεται από την αναπνοή γινόμαστε πολύ σκληροί με τον εαυτό μας.
Αρχίζουμε να επικρίνουμε το μυαλό μας και γινόμαστε επιθετικοί προς τον εαυτό μας: “δεν είμαι αρκετά καλός”, “δεν το κάνω σωστά” “είμαι άχρηστος που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ”.
Αρχίζουμε και προσανατολιζόμαστε στο στόχο και -εμμονικά θα έλεγα -αρχίζουμε έναν αγώνα δρόμου για να κάνουμε τα πράγματα “σωστά” και να “επιτύχουμε” κάτι (ό,τι και αν σημαίνει αυτό).
Ο διαλογισμός δεν είναι αγώνας δρόμου για να επιτύχουμε κάτι. Ούτε είναι πλάνο βελτίωσης.
Όλοι μας έχουμε τις νευρώσεις και τη σοφία μέσα μας.
Μερικές φορές είναι αστείο γιατί θέλουμε να απαλλαγούμε από τις “νευρώσεις’ μας και να μείνουμε μόνο με τη σοφία.
Όμως, αν πετάξουμε τις νευρώσεις μας, πετάμε και τη σοφία.
Για παράδειγμα, κάποιος που είναι πολύ θυμωμένος σημαίνει επίσης ότι έχει πολλή ενέργεια και ότι ίσως μπορεί και ορθώνει το ανάστημα του όταν υπάρχει αδικία. Αυτή είναι η ενέργεια που τον χαρακτηρίζει.
Η ιδέα δεν είναι να προσπαθήσει να απαλλαγεί από τον θυμό, αλλά να γίνει φίλος με το θυμό και να μπορέσει να τον δει με σαφήνεια και ειλικρίνεια. Να τον δει καθαρά και να μάθει να τον χρησιμοποιεί με πιο ωφέλιμο τρόπο.
Στην πρακτική mindfulness δεν προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τίποτα. Μαθαίνουμε να μένουμε με τον εαυτό μας, να τον βλέπουμε καθαρά, να είμαστε ειλικρινείς μαζί του, και να γινόμαστε φίλοι με το νου μας.
Μέσα στο Mindfulness Café μαθαίνουμε περισσότερα για το ποιοι είμαστε, ποια είναι τα μοτίβα μας και με ποιον τρόπο μπορούμε να μεταμορφώσουμε το νου μας σε ένα χρήσιμο εργαλείο.
