Αυτό που πολλούς από εμάς μπορεί να απασχολεί είναι ο χρόνιος πόνος. Με αυτόν τον πόνο θα ασχοληθούμε εδώ.
Ο Jon Kabat Zinn λέει:
“Pain is not just a “body” problem, it is a whole–systems problem“
Ο πόνος δεν είναι απλά ένα σωματικό πρόβλημα, είναι ένα πρόβλημα του συνόλου του οργανισμού.
Φαντάζομαι ότι έχεις βιώσει σωματικό πόνο κάποια στιγμή στη ζωή σου. Άλλωστε και ποιoς δεν έχει!
Ο πόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας: είτε σωματικός, είτε νοητικός είτε συναισθηματικός.
Τις περισσότερες φορές ο πόνος έρχεται και κάποια στιγμή φεύγει.
Τι γίνεται όμως όταν ο πόνος επιμένει και στο τέλος γίνεται χρόνιος;
Αν πάσχεις από χρόνιο πόνο γνωρίζεις σίγουρα πόσο κουραστικό μπορεί να είναι και πόσο μπορεί να επηρεάσει πολλές πτυχές της ζωής και της καθημερινότητας.
Μερικές φορές ο πόνος μετατρέπει απλές καθημερινές δραστηριότητες σε κατορθώματα.
O χρόνιος πόνος φέρνει αλλαγές στο σώμα,
στη χημεία του εγκεφάλου καθώς και
ψυχολογικές αλλαγές
(ο τρόπος που σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε).
Επίσης μπορεί να φέρει στρες στις σχέσεις, θλίψη, δυσθυμία,
Ας δούμε όμως πρώτα πώς ορίζεται ο χρόνιος πόνος.
Ένας πρώτος ορισμός είναι:
“Χρόνιος πόνος είναι οποιοσδήποτε πόνος που διαρκεί περισσότερο από 3 έως 6 μήνες”.
Σήμερα ένας πιο διαδεδομένος ορισμός είναι:
“Ο χρόνιος πόνος έχει βιοψυχοκοινωνική φύση και δεν είναι απλά ένα βιοϊατρικό φαινόμενο που μπορεί να εξηγηθεί καθαρά από την άποψη της ποσότητας των βλαβών των ιστών στο σώμα“.
Ο χρόνιος πόνος δεν επηρεάζει μόνο το σώμα, αλλά έχει γνωστικές, ψυχολογικές και συναισθηματικές επιπτώσεις.
Δεν ανακουφίζεται εύκολα και ποικίλλει η έντασή του.
Μπορεί να είναι σταθερός ή να έρχεται και να φεύγει, να είναι αφόρητος, οξύς ή «βουβός».
Όσοι πάσχουν από χρόνιο πόνο γνωρίζουν ότι τα αναλγητικά δεν μπορούν να θεραπεύσουν τον πόνο.
Έρευνες δείχνουν ότι η αποτελεσματικότητα των αναλγητικών για μείωση του χρόνιου πόνου μακροπρόθεσμα σε ανθρώπους είναι μόνο 32%.
Τα φάρμακα είναι χρήσιμα αλλά έχουν και παρενέργειες.
Για παράδειγμα, το σώμα μπορεί να συνηθίσει σε αυτά και να χρειάζεται όλο και περισσότερα για να έχει κάποιο αποτέλεσμα ή να υπάρχει δυσκοιλιότητα ή ναυτία ή και μείωση των γνωστικών λειτουργιών.
Από τη στιγμή που ο χρόνιος πόνος είναι ένα βιοψυχοκοινωνικό φαινόμενο,
ο εγκέφαλος διαδραματίζει ένα δυναμικό κεντρικό ρόλο στην επεξεργασία και την αντίληψη του πόνου.
Η πρακτική Mindfulness βοηθάει να απελευθερωθούμε όχι από τον ίδιο τον πόνο αλλά από όλα τα βάρη που συσσωρεύονται πάνω στον πόνο.
Για παράδειγμα τις αρνητικές σκέψεις, τα δυσφορικά συναισθήματα και τις μη λειτουργικές συμπεριφορές.
Ουσιαστικά η πρακτική μας βοηθάει
να αλλάξουμε
τη σχέση μας με τον πόνο.
Όταν μαθαίνουμε να αφήνουμε αυτά τα βάρη, γινόμαστε περισσότερο ανοικτοί και δημιουργούμε ένα χώρο μέσα από τον οποίο μπορούμε να έχουμε περισσότερες επιλογές για το πώς θα ανταποκριθούμε στον πόνο.
Το βασικό κομμάτι της πρακτικής Mindfulness είναι: με ποιόν τρόπο σχετιζόμαστε με την εμπειρία του πόνου, πώς ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τον ίδιο τον πόνο. Αυτό στην πορεία βελτιώνει τη διαχείριση του πόνου, αλλάζοντας τη σχέση μας μαζί του και αποσυνδέοντας τις αυτόματες συμπεριφορές και αντιδράσεις μας σε σχέση με τον πόνο.
